Oblaci

W Regule Mnichów” napisanej przez św. Benedykta w VI wieku, jak i w Drugiej Księdze Dialogów” św. Grzegorza Wielkiego, czytamy o dzieciach, które rodzice oddawali do klasztoru, poświęcając je Bogu. Akt ten określano łacińskim słowem oblatio” – tzn. oddanie, ofiarowanie, poświęcenie. Jeśli ktoś z możnych ofiaruje swego syna Bogu w klasztorze, a chłopiec jest małoletni, rodzice sami napiszą prośbę, o której wyżej mówiliśmy. Następnie zawiną ten dokument i rękę chłopca razem ze swoim darem w obrus ołtarza i tak go ofiarują (…). W podobny sposób niech postępują także ludzie ubożsi. Kto zaś w ogóle niczego nie posiada, niech po prostu napisze prośbę i wraz z darem ofiaruje syna w obecności świadków. (RB 59,1-2.7-8). Czy to znaczy, że dzisiaj oblatami benedyktyńskimi są dzieci? Otóż nie. W miarę upływu wieków, oblacja zaczęła oznaczać akt oddania, mocą którego mężczyźni i kobiety ofiarowywali siebie samych klasztorowi, poddając się przy tym kierownictwu duchowemu opata, czy też tego, którego on do tej posługi wyznaczył.

W ten sposób powstała duchowość ludzi żyjących w świecie, którzy jednak opierają swój styl życia chrześcijańskiego na pełnej mądrości i wewnętrznej harmonii Regule św. Benedykta.

Przez drogę oblacji, chrześcijanin oddaje się Bogu i włącza się do konkretnej rodziny benedyktyńskiej, choć w inny sposób niż w przypadku braci składających śluby. Zewnętrznie nic się w jego życiu nie zmienia. Pracuje, tam gdzie pracował, żyje z tymi ludźmi, z którymi żył. Nie dostaje habitu, ani żadnego innego odznaczenia”, ale jego życie ma być odtąd przepełnione, podobnie jak życie braci w klasztorze, duchem ładu i pokoju charakterystycznym dla św. Benedykta. Oblacja ma mu być pomocą w ciągłym uświadamianie sobie łaski konsekracji wynikającej z chrztu.

Oblatem może być człowiek świecki, mężczyzna czy kobieta, tak stanu wolnego, jak i żyjący w małżeństwie. Drogę życia oblackiego może również podjąć kapłan diecezjalny, który pozostając w swoim środowisku, znajduje – przez złączenie ze wspólnotą klasztoru benedyktyńskiego – pomoc w kierowaniu swojego życia zgodnie z duchem Reguły św. Benedykta.

Osoby wybierające taką drogę są zapraszane do podejmowania nieustannych wysiłków, by odpowiadać na wezwania Boże do pełni ewangelicznej świętości, do bardziej konsekwentnego szukania Boga”. Oblata ma charakteryzować stałość, rozumiana jako ewangeliczna cnota wytrwałości.

Przez wzajemne wspieranie się, pomoc, oblaci wypracowują w sobie styl życia, który zapewnia promieniowanie duchowości benedyktyńskiej poza klasztor, tam gdzie sami bracia mogliby nigdy nie dotrzeć. Dają przez to świadectwo wartości życia benedyktyńskiego.

Oblaci – między sobą i z klasztorem – tworzą więzi oparte na braterskiej przyjaźni, a przez nie wyrabiają w sobie delikatność serca, którą ma się odznaczać każdy z członków wspólnoty benedyktyńskiej.

Na drodze życie oblata nie może zabraknąć wsłuchiwania się w słowo Boże, pełnego uczestnictwa w sakramentalnym życiu Kościoła oraz modlitwy osobistej.

Nasz klasztor jest otwarty na przyjmowanie osób świeckich jak i kapłanów do naszej rodziny duchowej. Realizuje się to przez uczestnictwo w życiu modlitwy w mocnej więzi z klasztorem.